να ζεις είναι τα τολμάς. μήπως είμαι νεκρός;;;

Κάποιες αποφάσεις είναι δύσκολες. Έτσι είμαι. Όταν πρέπει να αποφασίσω αν θα:
- "ρίξω" (στην καλύτερη περίπτωση) ή θα πληγώσω ανεπανόρθωτα κάποιον (στην χειρότερη περίπτωση)
- κάνω το δικό μου (καλώς ή κακώς)
σχεδόν πάντα επιλέγω να κρατηθώ εγώ πίσω και να αφήσω τον άλλο να νιώθει καλύτερα... Σπανια μαθαίνω τι σου προσφέρει το να τολμάς. Γι'αυτό ζω και τόσο συγκρατημένος. Δεν είμαι "μούχλα". Αν με ρίξεις στην πίστα θα χορέψω. Το βήμα που θα με ανεβάσει εκεί κρατάει μια αιωνιότητα γιατί αρχίζω να σκέφτομαι συνέπειες. Φοβάμαι τα αποτελέσματα της άγνωστης πράξης. Είναι σαν να φοβάμαι την ίδια τη ζωή ώρες ώρες, γιατί αν το καλοσκεφτείς: να ζείς ΕΙΝΑΙ να τολμάς.
Έτσι έμαθα, έτσι μεγάλωσα και σε αυτά τα παρατραβηγμένα και υπερδιογκωμένα "υψηλότερα ιδανικά" και τα "τι πρέπει" έχω μάθει να πιστεύω. Με έχουν μάθει να πιστεύω. Γαμώ την καλή μου διαγωγή γαμώ.
Τώρα βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Τη μια στιγμή κοντεύω να νιώσω θρασύς και να τα τινάξω όλα, να κάνω το δικό μου και να νιώσω ευτυχισμένος. Αυθορμητισμός. Την άλλη το κεφάλι μου γεμίζει με "αν", "γιατί" και "ίσως" και κολώνω. Υπεραναλυτικότητα. Ορθολογική σκέψη. Όλη αυτή η αντίθεση μέσα στο κεφάλι μου μαζί με όλα τα άλλα τα πολλά, τα μικρά, τα καθημερινά με σκάει. Γίνομαι παράξενος και φέρομαι απότομα κατα καιρούς. Κινδυνεύω να διώξω από το πλάι μου ανθρώπους που με νοιάζονται και με καταλαβαίνουν πιό πολύ από αυτούς που ανησυχώ αν θα απογοητεύσω. Ώρες ώρες καταριέμαι τον τρόπο που με μεγάλωσαν οι δικοί μου.
Εγώ ή αυτοί;